Bucketlist wandeling, Lake of Antermoia.

We komen rond etenstijd aan op de camping Catinaccio Rosengarten in Val die Fassa. We eten heerlijk en doen nog een spelletje. De volgende dag hebben we een rustdag want ik wil héél graag de wandeling naar het Lake of Antermoia maken. Deze camping is een goede uitvalsbasis. We zijn hier maar een nacht of drie en dus wil ik het graag de volgende dag gaan proberen, dan is het ook het beste weer. Het moet droog zijn anders zijn de paden te gevaarlijk, modder en gladde rotsen maken het dan onmogelijk. Gelukkig is het vandaag ook al droog, dat werkt goed mee voor de tocht. Helaas valt Kiek die middag heel hard op haar knieën met Bink uitlaten, op haar ene knie heeft ze een grote bloeduitstorting en een wond. Dat is balen! Bink trok te hard aan de lijn en daar ging ze.. De volgende dag gaat het alweer wat beter gelukkig dus we kunnen gaan. We gaan niet te vroeg want we hebben al over de enorme rijen met mensen gehoord bij de taxibussen.. De zon komt door en het wordt warm. We staan rond 11u bij de bus in het dorpje bij de camping (we moeten wel even wachten) en in het dorp Campitello de Fassa stappen we uit. Daar wandelen we een stukje naar boven richting de taxibussen die ons naar de Rifugio Micheluzzi hut meenemen. Het kost € 10 per persoon enkele reis maar als we dit stuk gaan wandelen kost het ons 1,5 uur. En we zijn bang dat dat net teveel is voor Dex en Kiek op deze zware wandeling. Rond 12u komen we hier bij de taxibusjes aan en er staat me toch een rij! We sluiten toch aan en pas rond 13u komen we aan bij de hut Rifugio Micheluzzi. Achteraf zijn we heel blij dat we dit stuk niet zijn gaan wandelen. Het zandpad loopt namelijk steil omhoog door een bos en telkens weer moesten wandelaars aan de kant om de (taxi)busjes te laten passeren die door de droogte grote stofwolken achterlieten.

Als we het brede wandelpad achter Rifugio Micheluzzi oplopen zien we meteen de schoonheid van Val Duròn. Aan de linkerkant kabbelt een kronkelend beekje langs de groene weide en in de verte zien we de Rosszähne- Denti di Terrarossa opdoemen. Aan de rechterkant kijken we op de witte rotsen van de Sassopiatto- Plattkofel. Hier en daar staat een kleine berghut langs het wandelpad met gezellige terrasjes. Op het redelijk vlakke wandelpad zijn veel wandelaars onderweg, maar naarmate we verder lopen gaat ieder zijns weegs en wordt het steeds rustiger. Ineens zien we een wegwijzer -Antermoia- linksaf. Nadat we via een bruggetje het beekje oversteken, gaan we nog even lekker wat eten en drinken in het gras en met volle buik beginnen we aan de klim. We komen al snel in een dicht bos. Het smalle, aarden wandelpaadje stijgt meteen behoorlijk snel en na een half uurtje bos staan we ineens op een steile alpenweide met weidse uitzichten. We stoppen even om op adem te komen. Poe! Wat een klim. We genieten van de hoogte, de rust, het voortdurend veranderende panorama en het geluid van koeienbellen die we in de verte horen. We vervolgen onze weg die steeds steiler wordt en langzamerhand maakt het weelderig groene landschap plaats voor stenige wandelpaden en grijze rotswanden. We stoppen halverwege dit pad weer om op adem te komen, niet normaal! Ik heb dit nooit maar ik kan zelfs niet meer praten, zo buiten adem ben ik! Na een minuut of 10 en flink wat water lopen we weer verder. Langzaam zien we de top van de berg in zicht komen en we verwachten dat we Antermoia bereikt hebben. Maar zodra we de hoek om zijn, zinkt de moed ons even in de schoenen, want voor ons zien we weer een enorme berg met een steile wand en een zigzagweggetje. Vanaf de plek waar wij staan lijken de wandelaars boven ons op mieren die langzaam tegen de berg opkruipen. Dex en Kiek kijken met grote ogen naar ons, we gaan echt niet verder! Hoe kan het zijn dat we dat nog helemaal moeten lopen zeggen ze. Dat kunnen we niet! We besluiten om even te gaan zitten en weer wat te eten en te drinken. Het laatste water bijna.. (Bink kon uit de beek drinken, hadden wij ook kunnen doen ;-) we moeten wel naar boven zeggen we want boven is een hut en daar gaan we lekker wat drinken en vullen we de flessen weer bij. Terug is verder lopen dus we hebben geen andere keuze. We zetten door! We kunnen dit met elkaar. Power jongens! En ze gaan! Met hernieuwde energie beginnen we aan de laatste etappe van onze klim. Weer moeten we een aantal keren stilstaan om op adem te komen. Mijn rug is inmiddels zeiknat van het zweet. Maar wat een tocht, wat een uitdaging! En dat uitzicht.. ik ga hier zo goed op! We zien dat we er bijna zijn, we stappen op een rand en dan ineens zien we het betoverende, surrealistische (maan)landschap liggen. We hebben het gevoel op een andere planeet beland te zijn. We nemen uitgebreid de tijd om weer op adem te komen maar Kiek kan niet meer! Ze is zo moe en die knie werkt ook niet mee. Het is te gevaarlijk om haar te dragen op het laatste smalle pad dus ik pep haar op met woorden en we gaan hand in hand aan het laatste stuk beginnen. Het is vrij vlak en adembenemend mooi! We komen aan bij de berghut Rifugio Antermoia en lopen daarachter door naar het meer. Wow! We zien het meer van Antermoia liggen. Dit is het enige meer van deze omvang dat in het dolomietmassief van Catinaccio voorkomt, maar bevat wonderwel geen enkele vissoort. Aan de rand van het meer ligt nog een dik pak sneeuw, en dat in hartje zomer. Jammer genoeg is het bewolkt dus de prachtige blauwe kleur zoals de plaatjes op Instagram zien we niet maar het is schitterend. Die pieken erachter.. wow.. wat ben je nietig als mens. Kiek is teleurgesteld, ze dacht een felblauw meer te zien zoals op de plaatjes en stampt boos op de grond; ‘nou ja zeg! Heb ik dit hele stuk gewandeld voor dit stomme meer? Het is helemaal niet bijzonder! Ik vind het echt stom!’ Ach meisje.. ik vind dit ook weer leuk aan de kinderen, typisch Kiek om dit te zeggen. We voelen de kou nu goed opkomen terwijl we stil staan dus we lopen snel naar de hut. Iets drinken en opwarmen binnen. We vullen de flessen water bij, gaan naar het toilet, wisselen met kleding en maken ons klaar voor de terugtocht. We besluiten via een andere kant af te gaan dalen zodat we direct in een dorp uitkomen om zo met de bus weer terug naar de camping te kunnen gaan. Ik twijfel het eerste stuk als we weer teruggaan nog want ik zie een blauwe opening in de wolken en de zon komt af en toe door.. ik kijk Steef aan en zeg; straks komt de zon nog op het meer.. zullen we nog even wachten? Maar het is al laat en er zijn nog maar een handjevol toeristen, wat ook weer fijn is maar als laatste overblijven is tegelijkertijd ook spannend. We besluiten om echt te gaan lopen. We lopen door het maanlandschap weer terug en ik kijk nog een keer achterom en zie de zon schijnen bij het meer.. ah nee! Maar ach.. je kunt niet alles hebben. Ik heb al zoveel gekregen deze tocht! We komen weer over de rand heen en dat uitzicht met de late middagzon.. niet normaal! We genieten allemaal! Als we weer op vlak terrein zijn volgen we de borden naar Mazzin en wat een route! Heel stijl naar beneden, een kabbelend beekje en prachtig uitzicht! Ik moet Kiek wel vaak aan de hand houden want dit zijn grote stappen en veel gevaar op uitglijden.. de donkere wolken komen alweer binnen drijven zien we en we zorgen ervoor dat we snel afdalen. Maar als we weer op stenen uitkomen worden we het op een gegeven moment echt zat. De borden blijven op 2u staan terwijl we al een uur verder waren gelopen.. We nemen Kiek beide aan een hand om sneller te kunnen dalen en als we bijna in het dorp komen voelen we wat spatjes. Het stopt weer als we bij de bushalte zijn.. wat een geluk! Het is 19.30u en Stefan koopt snel een ijsje voor ons allemaal bij de supermarkt. We moeten toch even op de bus wachten. We schillen onze appels ook nog dus we hebben weer een bodem voordat we in de bus stappen. Wat zijn we ongelofelijk trots op Dex en Kiek! Van 11-20 uur onderweg. En die Bink! Die hond blijft maar lopen maar ik heb hem nu voor het eerst tussendoor echt zien hijgen van inspanning. We hebben 13,6 kilometer gelopen, 650 meter omhoog geklommen en 1000 meter gedaald. Dit was één van de mooiste tochten die we gelopen hebben! Echt zo zo mooi!

Het sanitair gebouw op de camping.

Kiek wacht nog even tot we compleet zijn.

We wachten op de bus. Gelukkig kunnen we in de schaduw zitten.

Het dorp Campitello de Fassa.

We lopen naar de taxi busjes..

Neeeeee.. wat een rij.. dit duurt wel even.

De Rifugio Micheluzzi hut.

We beginnen met een heerlijk makkelijk pad..

Leuke terrassen..

Wat een schattige hutjes staan er op deze route.

En mooie bloemen.

We eten eerst wat.

Het eerste stuk door het bos.

De Alpenweide met uitzicht!

Weer even stoppen..

Zelfs Bink moet even op adem komen.

Hier dachten we dat we er waren.. wat valt dat even tegen.. We moeten onszelf echt opladen.

We gaan er weer voor!

Het is prachtig! Wat een wandeling. Je kunt het ‘vangen’ met foto’s..

Oh wat is het zwaar.. het had geen 5 graden warmer moeten zijn.

Hier kun je een beetje zien hoe steil het is..

Yes! De grootste klim zit erop. We zijn er bijna..

Nog één bocht Dex.

Wij ook nog één bocht..

Yes, nu nog een stukje rechtdoor..

Jaaaaaa, we zijn er echt bijna.

Wat een uitzicht!!! Je ziet de hut bijna niet.. in de kam achter de hut ligt het meer.

Dit landschap :-)

Ik kan niet kiezen tussen de foto’s.. dit is zo gaaf!

Jaaaaaaa!!! Zo trots op deze kinderen!

De Selfie!

En ja hoor.. weer op een steen.

Op naar de hut.

Meer dan ooit verdiend!!

En daar gaan we weer. Op naar de afdaling..

7 jaar oud en dan zo’n tocht lopen!

We beginnen aan de steile afdaling.

Wat een prachtig pad!

Een grote opgekrulde rups.

Wat een mooie bloemen.

Dit is één van m’n lievelings..

We steken de beek weer over.

We komen in het bos.. we zijn er bijna.

Eindelijk!! We zijn bij de bushalte. Even een lekker ijsje om bij te komen.

De route in all trails.