Thermopylae hot springs en Meteora.
- stefanpoirot3
- 14 mei
- 6 minuten om te lezen
Vanuit Delphi reden we naar Thermopylae voor een tussenstop en van daaruit gingen we door naar Meteora. De naam Thermopylae wordt meestal geassocieerd met de bekende veldslag die in de Griekse oudheid plaatsvond. In 480 voor Christus vocht het Griekse leger hier tegen een invasie van de Perzen. Het leger van de Perzen bestond uit duizenden mannen, terwijl de Griekse veldheer Leonidas I van Sparta maar driehonderd man tot zijn beschikking had. Het laat zich raden dat de Grieken het niet konden winnen van die Perzische overmacht, maar niet zonder slag of stoot. Leonidas had heel strategisch zijn beste mannen uitgekozen en stelde zich met zijn manschappen op in een smalle bergpas. Hoe groot het Perzische leger ook was, dagenlang konden ze het Griekse front daar niet doorbreken. Uiteindelijk werden de Grieken verraden door iemand in hun midden die de Perzen vertelde over een tweede bergpas. Vrijwel alle Grieken en Spartanen vonden de dood, maar ze gingen heldhaftig strijdend ten onder zoals in die tijd de grootste eer was. Hoewel de veldslag niet doorslaggevend is geweest in de Perzische oorlog, ging de Slag bij Thermopylae wel de geschiedenisboeken in als een grootse heldhaftige nederlaag. De Hollywoodfilm ‘300’ uit 2006 heeft ook geholpen bij de roem van dit verhaal. In Thermopylae zie je natuurlijk vrij weinig van deze veldslag terug, al is er wel een museum en een monument gebouwd ter herinnering hieraan. Het monument met een beeld van Leonidas van Sparta staat op de plek waar ooit de veldslag plaatsvond. De bergpas is hier overigens al lang zo smal niet meer als het ooit was. Thermopylae kan je vrij vertalen als ‘warme poorten’, een verwijzing naar de vulkanische warmwaterbronnen bij dit Grieke plaatsje. Direct tegenover het monument van Leonidas van Sparta vind je een vulkanisch gebied met meerdere van dit soort hotsprings. Ze zouden volgens de Oude Grieken een poort naar de hel van Hades zijn. Weer een ander verhaal is dat het water zo heet zou zijn, omdat de Griekse held Heracles hier gif van zich afwaste. Toen we aan kwamen rijden zagen we echt een enorm groot terrein waar je je camper overal neer kunt zetten direct naast de warmwaterbaden. Het is een beekje wat stroomt. Omdat het een sulfurbron is, zou het water geneeskrachtige werking hebben. Ook heb je daarom die bekende stanklucht van hotsprings waardoor Dex er niet in wilde. Er liepen al vier grote berghonden op het terrein waarvan één wel mager.. maar later waren ze weg dus we konden ze geen eten geven. We lieten Bink er maar eventjes uit ivm met de honden en hij vond het verder prima in de camper, hij zag ons vanuit het raampje. Rondom Thermopylae vind je meerdere hotsprings, maar de warmwaterbaden het dichtstbij de bron zijn het warmst en dus het fijnste om een bad te nemen. Ze zijn vrij toegankelijk en diep genoeg om je lekker onder te dompelen. Er kwamen ook veel locals in badjassen uit hun auto’s en die liepen direct het water in. Het was super rustig. Ze genoten er echt van. Het water is het warmste bij de bron. Maar waar wij stonden was het ook echt wel warm. Het is wel een belevenis.
We kwamen bij Meteora aan. Vanaf de camping zagen we de rotsformaties al opdoemen. We besluiten toch weer voor een dag een auto te huren om makkelijk te kunnen parkeren. Op de camping vertellen ze ook dat je met de camper zeker voor 9 uur ‘s morgens al naar boven moet. Dat is net iets te vroeg ivm Bink uitlaten, en Dex en Kiek schatten we in, en we gaan niet alle kloosters bezichtigen dus met de auto zijn we flexibeler. Het gebied van Meteora werd eeuwenlang door erosie van wind, water en sedimentatie uit de rivier die er miljoenen jaren geleden stroomde, gevormd tot de bijzondere rotsformaties die er nu te zien zijn. In het gebied zijn vele grotten te vinden, het is dan ook al eeuwenlang bewoond. Het oudste bouwwerk dat door de mens gecreëerd was in dit gebied, was een stenen muur voor een deel van de ingang van een grot van zo’n 23.000 jaar oud. Deze kan je er nog steeds terugvinden. In de 9de eeuw werden de rotspilaren voor het eerst beklommen door kluizenaars die een plek zochten om hun eigen gemeenschap te beginnen, ver weg van de rest van de wereld. De rotspilaren waren hier perfect voor doordat ze alleen door te klimmen te bereiken waren. De kluizenaars leefden er in de grotten en spleten van de pilaren. Alleen op zondag verlieten ze hun plekken om naar de tempel aan de zuidzijde van de Doupiani rots te gaan. Hier kregen ze ook hun enige volledige, warme maaltijd van de week. Twee eeuwen later, in de 11de eeuw, begonnen ook monniken naar het gebied te trekken. Dit kwam mede door de mystieke sfeer van de regio en de beweging van het hesychasme en de zoektocht naar de rust en kalmte, maar ook door de strijd tussen Servië en het Byzantijnse rijk en de pestepidemie brachten vele monniken naar Meteora. Er ontstonden kleine gemeenschappen, en in 1336 kwam de monnik Athanasios van de Athos-berg naar Meteora. Hij beklom de meest imposante rots van het gebied en stichtte daar zijn klooster, het Grote Meteoron. Er volgden nog 23 andere kloosters. Alle benodigde goederen en de personen die kwamen helpen met het bouwen werden via netten aan touwen, houten ladders van soms tot wel veertig meter lang, en richels in de rotsen naar boven getransporteerd. Er ontstond een autonome gemeenschap van monniken van verschillende kloosters die allemaal zo goed als geheel afgezonderd van de rest van de wereld leefden. De abt van het Grote Meteoron werd vervolgens in 1490 gekozen tot het hoofd van de gehele monnikengemeenschap van Meteora. In de 17de eeuw begon het verval van de kloostergemeenschap en langzamerhand trokken er steeds meer monniken weg. In de 18de eeuw werden de kloosters als toevluchtsoord gebruikt voor de Grieken die de Turkse overheersers en de belastingen die ze waren opgelegd wilden ontduiken. Later, in de 19de eeuw kwamen mensen naar de kloosters om de oprukkende rebellen te ontkomen. In de 20ste eeuw waren er al een aantal kloosters verloren gegaan en leefden er niet veel monniken meer in de gemeenschap. In 1930 kwam de Zwitserse fotograaf Frederic Boissonas als één van de eerste bezoekers naar de Meteora kloosters, waarna zijn foto’s de kloosters wereldbekendheid gaf. De overgebleven kloosters raakte echter groots beschadigd tijdens de Tweede Wereldoorlog en de burgeroorlog die daarna volgde, maar daarna werden een aantal kloosters langzaam gerenoveerd. In 1981 bracht de James Bond film ‘For Your Eyes Only’ de kloosters nog meer bekendheid, en in 1988 werd Meteora op de Werelderfgoedlijst van UNESCO toegevoegd. De zes kloosters die nog in redelijke staat zijn overgebleven zijn tegenwoordig opengesteld voor het publiek, en in 2017 werd daar nog een zevende klooster aan toegevoegd. Het Agios Nikólaos Anapafsás (H. Nikolaas), Mega Metéoron (Groot Metéoron), Varlaäm, Rousánou, Agia Triáda (H. Drievuldigheid) en het Agios Stéfanos (H. Stefaan). Wij bezochten het Grote Meteoron. Het Grote Meteoron is het grootste en het oudste klooster van de Meteora kloosters. De regio heeft zijn naam aan dit klooster te danken. In de 14de eeuw beklom de monnik Athanasios de Platis Lithos rots, oftewel de ‘grote rots’, en bouwde daar een klooster op 623 meter. In 1356 begon de bouw met een kapel op de rots samen met een aantal cellen waar hij en de andere monniken konden verblijven, en in 1362 volgde de andere onderdelen van het klooster. In 1373 trad de zoon van de Servische tsaar Simeon Uros, Ioannes, toe tot de gemeenschap onder de naam Josaphat. Samen met Athanasius breidde hij de kerk uit en liet hij torens, meer cellen, een ziekenzaal en andere gebouwen toevoegen aan het klooster. Na de dood van Athanasios en Josaphat werden ze beide heiligverklaard en begraven in de kloosterkerk. Dit is de oudste bewaard gebleven kerk van Meteora. In de kerk vind je verschillende fresco’s uit de 16de eeuw die verhalen van martelaren uitbeelden. Ik heb stiekem foto’s gemaakt. Je kijkt je ogen uit! Niet normaal dat dit zo hoog op een rots bestaat. Ik vond het vreselijk eng om met kinderen naar boven te gaan. Ik was helemaal bang voor Dex omdat hij overal op klimt en van leuningen af glijd.. Na meerdere malen een goede en strenge uitleg verzekerd hij dat hij echt rustig omhoog en naar beneden gaat. Het is goed gekomen, ik ben nog nooit zo blij geweest dat we allemaal levend terug waren. Als je valt ben je er echt niet meer.. en de muurtjes waren niet hoog. Als je valangst hebt kun je beter niet gaan. Vanaf de weg is het ook prachtig!
Opmerkingen